Een groep van zes zwarte fotojournalisten klaagt mediabedrijf BuzzFeed aan voor het ongevraagd gebruik van foto’s van Black Lives Matter-demonstraties van afgelopen zomer. Centraal staan foto’s die BuzzFeed in een overzichtsartikel insloot vanaf Instagram-accounts van de fotografen. Lees Verder op VillaMedia: Fotografen klagen BuzzFeed aan voor Insluiten Instagram Foto’s
Foto: Noah Berger / Associated Press
Door: Hubertus Huijg
Ik ben freelancer (zzp-er) in de creatieve sector en ik sta op het punt om te donderen vanwege de financiële gevolgen van de Corona Crisis. Want de uitval van omzet en inkomsten is zo totaal en overdonderend, dat de rekeningen en schulden zich blijven opstapelen en ik op dit moment niet meer zie hoe ik die kan betalen. Waarmee ook instellingen zoals mijn woningbouw-coöperatie, en bedrijven zoals mijn accountants-kantoor in de problemen komen, want helemaal uniek ben ik zeker niet. Ook bij hen stromen de verzoeken om uit- en afstel binnen.
Voordat ik hierover hier verder vertel, wil ik wel een positief ding benadrukken: de TOZO regeling. Net als heel veel anderen maak ik er gebruik van en ik ben er dankbaar voor. Het heeft nog veel en veel erger voorkomen en de regeling is zoveel beter (lees: soepeler) dan de Bijstand. Bovendien ervaar ik het contact met de gemeentelijke TOZO medewerkers als prettig en betrokken. Iets dat ook heel fijn is om te ervaren. Daarom mijn dank aan Rijk en Gemeente voor in ieder geval dit ding.
Maar dan de financiële praktijk. Laat ik die eens concreet maken; jaarlijkse vergoeding voor het hosten van mijn website; het eigen risico zorgverzekering; toeristenbelasting voor mijn Airbnb kamer; mijn accountant over 2019; mijn huur over augustus. En dan mijn roodstand bij mijn bank en mijn creditcard. In totaal kijk ik sinds deze week tegen een schuld aan van bijna € 6.500,-. Daar tegenover staat een inmiddels behoorlijk gebrek aan inkomsten; mijn Airbnb kamer levert deze zomer, en met het naderende studenten seizoen in aantocht, maar een paar honderd euri op, want de bezettingsgraad is met 85% gedaald. Omzet uit journalistiek werk en fotografie: idem dito. Ook mijn bijbaantje als taxichauffeur (drie dagen in de week) is met zeker de helft ingekort, want reguliere contracten van mijn werkgever zijn allemaal ‘on hold’ of zelfs helemaal stil gezet vanwege Corona en vakantie. En: per eind augustus wordt mijn contract zelfs helemaal niet meer verlengd. Al met al komt er net genoeg binnen, om de boodschappen te betalen, naast een paar relatief kleine rekeningen, zoals GWL en de premie van mijn ziektekosten verzekering. Puur financieel gezien komt er dus zwaar onvoldoende binnen om alle rekeningen te betalen en is er ook geen uitzicht dat dit ergens in de nabije toekomst gaat veranderen. Waarbij ik nog niet eens vermeld de reiskosten voor interviews en reportages, het lidmaatschap van beroepsorganisatie NVJ, kosten telefoon en internet. Ook die zullen binnenkort waarschijnlijk worden toegevoegd aan bovenstaand lijstje.
Waar ’t op wringt? TOZO (hoe fijn het ook is die te mogen ontvangen) is een vergoeding voor de kosten van levensonderhoud. Kort door de bocht: de huur, de energierekening en de boodschappen. Doorlopende bedrijfskosten, waarbij allerlei verzekeringen al zijn wegbezuinigd, tellen niet mee. Belastingen moeten gewoon betaald blijven worden, en ook reis- en communicatiekosten moeten (beperkt) worden gemaakt, omdat er anders al heel snel helemaal niets meer binnen komt op een bankrekening. Dus die kosten worden dan maar, voor tower mogelijk, betaald uit het huishoudbudget TOZO. En dan gaat de huur op een gegeven moment al snel aan de wilgen, want het is het een of het is het ander.
Waar ’t op wringt? De langer dan verwachte duur van de Corona Crisis. Zo’n flinke daling in omzet en inkomsten is voor een paar maanden nog wel op te vangen. Maar TOZO dekt niet de complete lading, mede omdat inkomsten gewoon worden verrekend. Je komt dus nooit boven bijstandsniveau uit en dat niveau is nu eenmaal erg laag. En ook het negatieve saldo van een bankrekening en een creditcard is nu eenmaal eindig. Het enige dan dan nog rest is het vragen van uitstel. De huur, de energierekening, de zorgpremie, de vakantie. Werkelijk iedere rekening wordt dan op de lange baan geschoven want het geld is er eenvoudig weg niet.
En uitzicht op verbetering is er niet. Binnen twaalf uur na de laatste persconferentie van Mark Rutte op 6 augustus 2020, kwam er wederom een annulering binnen voor een verblijf van een week in mijn Airbnb kamer. Bijna € 300,- aan inkomsten die nooit meer binnen gaan komen. Intussen zijn veel van de landelijke kwaliteitskranten die mijn werk publiceren, nog maar een kwart van wat ze waren voor Corona, puur vanwege hun teruglopende budgetten. Ook dat kost aan mijn kant geld, want er is geen ruimte meer voor mijn stukken en mijn foto’s. Cijfers over de diepte van de recessie in 2020 worden bijna wekelijks naar nog dieper bijgesteld en zijn inmiddels de 10% ruimschoots gepasseerd.
De risico’s die ik daarmee loop? Allereerst zullen er aanmaningen binnenkomen en deurwaarders aan de deur komen. Met natuurlijk een opslag op de oorspronkelijke schulden. Want ja, een deurwaarder moet ook zijn brood verdienen. Kan ik die opslag betalen? Nee, natuurlijk niet. Dan moet de huur van augustus nog betaald worden en uitzicht op het betalen van de huur van september en oktober is er ook nog niet. Na drie maanden volgt dan automatisch een verzoek aan de Rechter om (in mijn geval na 27 jaar) het huurcontract te ontbinden. Tja, dan sta je, in het ergste geval, ineens op straat. Anderhalve meter in acht houden? Mondkapjes dragen? Handen wassen? Überhaupt persoonlijke hygiene? Als dakloze wordt dat allemaal ineens een heel stuk bewerkelijker. En aan het werk blijven in de hoop dat dat ooit nog inkomsten gaan opleveren is als dakloze bijna onmogelijk. Want geen huis, dan ook geen adres. En geen adres betekent automatisch ook geen bankrekening meer, laat staan een arbeidsovereenkomst of een plek om (freelance) te kunnen werken.
Hoe ik hier mentaal mee omga? Ambivalent. Enerzijds zit ik natuurlijk bovenop de financiën. Als er een factuur binnen komt waarvan ik weet dt ik die niet kan betalen: ik hang meteen in de telefoon met die leverancier van dienst: mededeling doen en afspraak maken. En ik blijf nieuwe manieren vinden om geld te verdienen. Nieuw fotopersagentschap was het eerste idee. Een webshop voor fotokunst het tweede idee. Mijzelf betrekken bij Pakje Kunst het derde idee. Hiervoor mijn analoge fotografie verder uitwerken was het vierde idee. Corona gerelateerde reportages maken (met alle risico’s en gevaren van dien) was het vijfde idee. Solliciteren naar een fotografie gerelateerde baan in Berlijn was het zesde idee. Documentair project rondom mijnbouw het zevende idee. Allemaal in een paar maand tijd. Soms is het verrekte handig een professionele, creatieve freelancer te zijn, want de ideeën blijven stromen. Echt, de een na de ander. En als je geleerd hebt om die ideeën om te zetten naar concreet handelen; helemaal super top! Maar dan komt de ondernemer naar boven, en die zegt dat er ook gewoon geld verdient moet worden. Omdat al die rekeningen ook betaald moeten worden en omdat ik vind dat de ontvangende partijen ook gewoon recht hebben op hun geld. Want die zitten in exact dezelfde situatie als ik: geldgebrek. Nog afgezien van ’t feit dat ze basic gewoon aan mij een dienst verlenen of hebben verleend.
Tegelijkertijd merk ik ook, dat heel veel freelancers en flexwerkers buiten de boot aan het vallen zijn. Opdrachtgever komen niet retour, werk blijft uitgesteld worden, tijdelijke contracten worden niet verlengd, en ga zo maar door. Bij grote bedrijven, zoals KLM & Booking.com worden duizenden ontslagen en worden salarissen verlaagd. Weliswaar profiteren sommige bedrijven van de Corona Crisis, wat ze gegund is, maar dat neemt niet weg dat er wederom een flinke recessie onderweg is. En een grotere recessie dan deze hebben we in eeuwen niet gezien. Waarbij de onderkant van de arbeidsmarkt en de flexibele schil de grootste klappen opvangt. Dat dit helaas niet de eerste keer is, is bij iedereen ook wel helder, denk ik.
Zijn wij freelancers en flexwerkers daarmee zielig? Ben ik daarmee zielig? Absoluut Niet & Amma Hoela! Ik ben er trots op, wat ik in vijftien jaar als freelancer heb bereikt: een grotere zelfstandigheid, een groter (internationaal) netwerk, een grotere hoeveelheid kennis en ervaring, een eigen identiteit als contentmaker; een groter vermogen om anderen te helpen en blij te maken. Met andere woorden: mijn winst is een leven dat voldoening geeft, in tegenstelling tot een lethargisch leven afhankelijk van de Bijstand met zijn beperkende regels en procedures. Ik wil daarom ook voor geen goud retour naar waar ik vandaan kom.
De enige uitweg die ik zie, om met dit alles om te gaan, is het Basisinkomen. Een vast bedrag van € 1.250 per maand, inclusief toeslagen. Soort van gratis geld. In meerdere opzichten, trouwens. Het Basisinkomen helpt niet alleen flexwerkers en freelancers met een te laag inkomen vooruit, het zorgt ook voor een heel wat kleinere overheid, op zowel Rijksniveau als bij de Gemeenten. Het versmadelijke toeslagencircus kan er aan, samen met allerlei regelingen als WW, WIA, Bijstand, de P-Wet, re-integratiebudgetten, en nog zo’n paar geld- en menskrachtverslindende regelingen. Allereerst stopt natuurlijk de uitbetalingen van al die uitkeringen (in ruil natuurlijk voor het Basisinkomen), ook de miljarden aan uitvoeringskosten zijn dan niet meer nodig. Een nieuwe toeslagaffaire is dan ook niet meer aan de orde, net als fraudeopsporing, controle op controle, rechtszaken ten gevolge van verkeert aangevinkte vakjes en wat dies meer zij. De bezuinigingen zijn enorm.
Aan de andere kant van de streep zijn er nog veel meer voordelen. Positieve voordelen. Het leidt tot meer saamhorigheid in de samenleving, puur omdat mensen geen tijd en energie mer hoeven te steken in overleven. Het vergroot de financiële onafhankelijkheid van kostwinners. Iedereen is dan in staat om te voorzien in zijn basisbehoeften, wat dakloosheid, honger en lethargie zal verminderen. Ook de psychische klachten ten gevolgen van armoede verminderen, wat de druk op een geestelijke gezondheidszorg zal doen afnemen. Mensen krijgen meer ruimte om bij te leren en te studeren, wat hen meer geschikt zal maken voor de kennisintensieve en internationaal georiënteerde arbeidsmarkt die we nu al hebben.
Ik ben hierboven zeker niet volledig in mijn argumentatie. Er zijn nog veel meer argumenten ten voordele van het Basisinkomen. Veel meer redenen, waarom dit concept juist nu een goed idee is. En persoonlijk heb ik nog geen enkel argument gehoord, dat een Basisinkomen uitsluit. En als zelfs de Verenigde Naties (Volkskrant, 23 juli 2020) adviseert om pakweg eenderde van de wereldbevolking van een Basisinkomen te voorzien, en Spanje het Basisinkomen al per 1 juni 2020 invoerde, dan vraag ik me af, waarom we er in Nederland niet nu mee aan de slag gaan!
Bronnen
Hubertus Huijg | 11 augustus 2020 | hubertus.huijg@gmail.com
It’s always an honour and a very positive surprise, when I find one of my images being used to illustrate the cover of a beautiful scientific publication: “Cultural Anthropology | Global Forces, Local Lives” . In this case the subject of the book deals closely with the kind of photography I like to produce the most: People & Stories. This image was taken during one of my visits to Calais, France, during the 2015 events regarding an illegal refugee-camp in the dunes near the Calais harbour to the United Kingdom. Especially for people interested in anthropology, this book can be purchased at Routledge Publishers.
Found a huge and very important project on The Internet today, called: “The Rescued Film Project”! The Rescued Film Project, founded by Levi Bettweiser, is an archive of images that were captured on film between the 1930s and early 2000s. Meanwhile he’s giving a lemon on how to develop old, analog films, waiting to be seen … Just recently he received multiple, undeveloped rolls of film, made during World War II, and this is just one example of his work! It’s Beautiful and Definitely worth having a look at!!!!
Betrouwbare informatie is van cruciaal belang in de onzekere tijden die het coronavirus veroorzaakt. In een landelijke tv-commercial brengen we het werken van journalisten onder bijzondere omstandigheden voor het voetlicht. “Als het er echt toe doet, is het de journalist die de juiste vragen stelt. De journalist onthult, duidt en verbindt. Juist nu!”
De commercial is totstandgekomen, dankzij het aanbod van STER dat belangenorganisaties in de gelegenheid stelt om hun achterban te ondersteunen in deze moeilijke tijd. STER stelt hiervoor gratis zendtijd ter beschikking. De commercial verschijnt voor het eerst op vrijdagavond 24 april. Inmiddels steunen ook RTL, Facebook en Google onze campagne op hun kanalen. En zo gebeurt het dat voor het eerst in haar 130-jarig bestaan de NVJ in een landelijke commercial verschijnt. Dit is een gelegenheid die we graag aangrijpen om de grote waarde en betekenis van onze journalisten voor de samenleving te benadrukken.
Courtessy: @NVJ | Nederlandse Vereniging van Journalisten | #journalistiekjuistnu
Good caption and keywording of images is essential when selling images through any online marketplace. If you do this right, you will have an advantage over competitors and your images will, on average, sell better. However, if you don’t know how to do this in a professional matter, you will establish a negative reputation and professional image buyers won’t return to spend their revenues. On top, “false positives” are to be avoided. So, being a professional photographer also means that you have good knowledge of metadata, of which Titles, Captions & Keywords are a huge part. This is a short introduction to the subject.
False Positives are images that turn up in search results without having a relation to the actual search-terms, as entered by the image buyer. For example: an image of a colorful bird turning up, when customers search for a: “caucasian woman sitting behind her office desk working on her computer”. Naturally false positives need to be avoided, since they are not relevant and will not be bought by the above mentioned image buyer. Besides this, it may annoy customers, who will leave for images agencies that do things right.
1st of all: Metadata
Metadata are all data, embedded in an image, that describe that specific image. Camara data, Copyright data, descriptive data and many other ‘chapters of data’ are there to provide valuable information to archives, image buyers and others. If you want to read more about it in debt: https://iptc.org/standards/photo-metadata/
2nd of all: Information about maker, including copyright
I always use a template in Adobe Bridge to automatically enter basic information about me as a maker (author) and copyright holder of my images. Besides name and address, a website, an e-mail address, a phone number and all what’s needed for people to reach me as “the author” of that particular image.When you’re at it, don’t forget to enter Location Information to the Metadata. Especially when you’re traveling regularly, it’s a tol to find back images in your own image archive that have been made on a specific location or in that city you travelled to a couple of times.
3rd of all: Titles
Titles need to be entered to name an image and to provide first, basic information about what’s on it. Keep titles short: “Portrait Young Adult Caucasian Female”.
4th of all: Captions
Captions are very important, since they’re indexed by Google. And since images are first found through the Googel Indexing Mechanism, you need to adjust your methodology to this. I always start with location information (Town & Country) followed by a precise and detailed description of what’s in the image. Als for the image here: “Tilburg, Netherlands. Young adult, blonde woman drinking a cup of tea while having a brunch inside her living room on a sunny, Sunday morning.”
5th of all: The keywording
For Keywording of Images there’s several systems that can be uses best. They all come down to a good analysis the image, what’s in it, what happens in it, and the techniques used. Keywords are devised therefor is separate groups or chapters and it’s a good idea to systematically follow these.
As for the image above, of the young woman drinking a cup of tea;
Special Remarks
Which Software or App to use?
I have been using Adobe Bridge for years now, to enter all my metadata and do the keywording. Lightroom is also an option, for people who feel comfortable using the application. There are others, though. Slow, but an option would be Adobe Photoshop itself, through menu: “File Info”. Fast Photo Tagger is another. And there are many others, of you search the Internet a bit. Most important thing is: make it work for you!
About the Author.
Guido Koppes is a freelance photographer and photo journalist, working from Tilburg, The Netherlands on (international) projects and assignments. Part of his time he works as a Photographers Liaison of Photochain, a blockchain based marketplace for photography where photographers can set their own prices and receive an 80% share on their royalties.
Somewhere in January 2020 I published a new iBook on Apple’s iTunes Store, with a collection of images centering Graffiti’s & Murals. Alway been a huge fan of Urban & StreetArt. A few visit’s to Berlin made me start to ponder this idea of an iBook, that can be an inspiration for many. Especially for Visual & Urban Artists. At least I hope so. A digital copy of the iBook costs € 2,99 (or the equivalent in your local currency) and can be viewed on iPhones, iPad’s, MacBooks and iMacs.
Download here from iTunes Store
In my previous blog-post I asked to stay tuned on news about Photochain, a new, disruptive stock photography company, which is emerging on the global battlefield of online stockphotography. Well, I’ve got some news for you! They are now searching for new, contributing photographers during their final launch phase. I thought you might be interested in this novel opportunity, since they have a few advantages over traditional stockphotography agencies. Let me try to explain!
Photochain Pays 80% of the Revenues to Photographers
Photochain is based on blockchain technology and Artificial Intelligence (AI), and is the first of its kind to do so. This means that licenses and copyright information are stored and published in immutable (non changeable) public databases, where you can acces all relevant information. This gives you, as a stockphotographer, complete control over your images! On top: you set your own prices, of which you get to keep 80%. Photochain only asks 20% commission, which is the lowest in the industry! So, where other platforms like Photoshelter, actually ask money, you get payed the highest percentage in the industry!
Since “Photochain” is a novel startup in it’s final phase of development, services are still being added as the marketplace grows and grows. Meanwhile basic functionality for image upload is there, as are all algorithms to finalize financial transactions. You will be payed as soon as your balance exceeds € 50,00. It will come live, as soon as there is a sufficient supply in images.
Launch expected during Q1 2020
The company itself is formerly based in Estonia, an EU country using the Euro as a currency and having one of the most innovative, digital infrastructures globally. Team members are spread across Germany, Switzerland, Luxembourg, The Netherlands, and a few other European Countries. This makes “Photochain” a truly international corporation, with a huge, potential network at its disposal. Final launch is expected during Q1 (the first quarter) of 2020.
So, if you’re a (stock)photographer with an image archive that is not completely online for licensing, why not join this new opportunity and help rewrite the rules for monetizing your hard work? Let’s be part of nuovo, novel developments and become part of something positive to start of the new year 2020!!! You can boost your career again, by clicking the link below and register!
If you have any questions, please don’t hesitate to send me an e-mail. Or just give me a call. I’ll be happy to help out!
May 2018 or so … Kodak broke the news they were going into stockphotography and blockchain technology … News!!! Since then Kodak went silent on it’s plans and how they would proceed … Until last week I got an e-mail from Stanislav Stolberg, basically telling me, that they beat Kodak in it’s own game … Perfect example of a start up stirring up the market with a good idea’s and the motivation to make them come through today … So, may I introduce: “Photochain”?
Not posting a link just jet, since they’re in the final phase of development, and therefor not just alive jet … But it’s coming soon … Q1 2020, that’s the goal for now … Hell of a way to close down the old year … Which was hell, by the way … Finally some god damn good news!!! (quotation from The Matrix Trilogy) … So, stay tuned, I’ll be posting news about this one as it comes along!
29 november 2019. Dagblad De Limburger besteed aandacht aan de Limburgse Jagers, die een vermelding op het Vaandel krijgen, voor Moed, Beleidvol & Dapper Optreden, tijdens hun missie in Uruzgan in 2007. Was mooi om te mogen fotograferen! Tekst: Jas van der Camp; fotografie: Guido Koppes.
De Limburgse Jagers (Oirschot) krijgen een eervolle vermelding voor Moed, Beleidvol & Dapper Optreden.
’t Is nogal een dingetje in de maatschappelijke discussie de laatste tijd: de uitstoot van CO2 en Broeikasgassen. Klimaatverandering wordt langzaam aan heel erg merkbaar door stijgende temperaturen, smeltende ijskappen en extreem weer. Toch gebruiken we met z’n allen steeds meer elektriciteit. Die toch maar ergens gemaakt moet worden. In Nederland staan er daarom elektriciteitscentrales; van die fabrieken met een hele grote ketel (boiler) en een flinke generator. De stoom uit die ketel laat die generator spinnen en draaien, en hop: onze Tesla kan weer 600 kilometer rijden. Is wel wat voor nodig, al die elektriciteit uit ’t stopcontact. Bergen CO2 producerende steenkolen, vaak uit Columbia, want daar op dit moment ’t goedkoopst. Wordt met boten en schepen hierin gevaren, uitgeladen en dan begint ’t fikkie stoken. Worden wel steeds minder, die steenkolen. Bio Massa is het grote toverwoord. De Amer Centrale moet in 2025 helemaal over zijn op spulletjes die minder van die rommel de atmosfeer injagen. Een heel proces waar RWE – Essent nog wel een paar jaar mee aan de bak moet. Doen ze ook nu al, driftig bijbouwen is het dingetje. Intussen draait die generator gewoon lekker door. Kunnen wij fijn onze Tesla blijven rijden. – Reportage gemaakt voor AGE FotoStock, waar je de beelden uit deze serie (en meer) kunt downloaden voor gebruik in publicaties. Let wel een beetje op: foto’s zijn niet gratis!
Vorig jaar, op 28 september, schreef ik hier eens artikeltje over Google Images. Naar aanleiding van gesprekken met CEPIC, The European Centre for the Picture Industry, begon Google Images met het tonen van metadata naast de foto’s in hun zoekresultaten. Dit jaar, vlak na het CEPIC Congres 2019 in Parijs, ontdekte ik een nieuwe, positieve stap, die Google heeft gezet: nu wordt ook helder en duidelijk de website van de fotograaf weergegeven. Dit is een volgende, positieve stap, in de manier waarop professionele fotografie wordt weergegeven in zoekresultaten.
Werd er tot nu toe, nogal eens gezegd: “We wisten niet wie de fotograaf was, dus konden wie die ook niet benaderen om toestemming of naamsvermelding.” Dat excuus is nu (hoop ik) verleden tijd. Kwestie van klikken op de link onder of naast de foto, en je komt uit op zijn of haar website met contactinformatie. En dan is een e-mail naar de fotograaf natuurlijk zo gestuurd.
Intussen blijft CEPIC met Google Images in gesprek over verdere verbeteringen in het weergeven van professionele fotografie en andere, auteursrechtelijk beschermde afbeeldingen, in hun zoekresultaten.
World Wide Web, The Internet. Eindelijk is Google Afbeeldingen foto’s in hun zoekresultaten op de juiste manier aan het weergeven; zij laten nu de website van de maker en auteursrechthebbende zien, onder of naast de betreffende foto. je kunt dus meteen doorklikken en de fotograaf benaderen, als je de foto wilt gebruiken in een publicatie.
Een watermerk in een afbeelding op internet. Door velen lelijk gevonden en een reden om die foto dan maar niet te gebruiken in een website of publicatie. Daar kan ik me alles bij voorstellen, want zo’n watermerk in een foto is ook lelijk. Eerlijk gezegd is dat ook precies de bedoeling, dat die foto om dat lelijke watermerk niet gebruikt wordt.
Even voor de helderheid; professionele fotografen zetten zo’n foto op internet, omdat ze hopen dat die foto gaat verkopen. En vaak is dat ook zo, want het internet is hun verkoopkanaal, hun online winkel. Daar verdienen zij hun inkomen mee. Wat dus zij eigenlijk willen, is dat diegene die de foto gaat gebruiken zich registreert op de website waar de foto te koop wordt aangeboden, en dan betaalt voor de licentie. Vaak gaat dan de helft van dat bedrag door naar de fotograaf. En bij meerdere verkopen kan die fotograaf dan weer zijn huur betalen. En nieuwe foto’s maken.
Het komt steeds meer voor, dat ik foto’s terug vind op een website (vaak een blog) met het watermerk er nog in. Mij zegt dat, dat de maker van die website de foto’s lukraak ergens vandaan heeft geplukt. Hop, van de ene website rechtstreeks naar de andere, en dan publiceren maar. Volgens mij doet dat de ontvangende website geen goed, want bewust lelijk gemaakte foto’s op een website gebruiken, maakt volgens mij ook die website heel erg lelijk. En waarom wil je dat eigenlijk: een lelijke website maken? Bijkomend dingetje is, dat de fotograaf ook nog eens inkomsten misloopt, al is het maar een paar Euro per foto. Want opgeteld kan ’t wel wat worden, al de verkopen bij elkaar. Met al die gewatermerkite foto’s verdient de fotograaf minder, dan dat hij zou kunnen. Alsof je met een brood onder de arm zonder te betalen de supermarkt uitloopt.
Een watermerk in een foto is bedoelt als een duidelijk signaal: je kunt deze foto niet gratis gebruiken omdat je hem “toevallig” op internet bent tegen gekomen. Het zegt: “Deze foto moet je afrekenen, voordat je de winkel uitloop!”. Net als ieder ander ding, dat door een ander is gemaakt en dat jij voor jouw doeleinden wilt gebruiken. Dus, ben eens sportief, doe het juiste, en trek de betaalpas! Echt, je gaat heus niet failliet van die twee of drie foto’s. Geloof me!
Bovenstaande foto’s zijn gevonden op verschillende websites m.b.t. de zoek-technologie van Copytrack GMbH, Berlijn. Voor auteursrechthebbenden (heel vaak professionele fotografen) zoeken zij het internet af naar foto’s die onrechtmatig in gebruik zijn bij derden. Hierna krijgen de eigenaren van die website een ‘licentievoorstel’, waarmee zij het gebruik legaal kunnen maken en extra kosten kunnen voorkomen.
Een verzameling Covers van Activa Magazine, het ledenblad van NOAB, de Nederlandse orde van Administratiebureau en Belastingdeskundigen. Komt vijf keer per jaar uit en bevat interviews, nieuws en artikelen m.b.t. fiscale en financiële ontwikkelingen, wetgeving en accountancy. Portretten van hoogleraren, politici, juristen, accountants en ondernemers gemaakt in opdracht van de redactie. 
De Limburger Magazine: Geld & Meer
Over Dries Coppelmans & Ilona van Berkel. Hoe zij omgaan met hun budget.
Foto: Guido Koppes, juni 2019
Recentelijk leverde ik een serie van twintig foto’s uit mijn archief aan de Corporate Communicatie & PR afdeling van Contour De Twern, een welzijnsorganisatie die o.a. actief is in de regio Tilburg. De foto’s werden gebruikt voor een publiekscampagne, waarin aandacht gevraagd werd voor persoonlijke issues, zoals eenzaamheid en hoe zij kunnen helpen met deze omstandigheden om te gaan.
Niet iedereen realiseert zich, dat er meer stockfotografie agentschappen en websites zijn, dan ShutterStock, iStock, Adobe Stock & Dreamtime met gewoonlijk goedkope, slechte tot middelmatige kwaliteit. Er is beters te krijgen. Het in Barcelona, Catalonia gevestigde AGE FotoStock is er daar een van. Begonnen in pakweg 1973 meteen een van de oudere onder de premium stockfotografie bedrijven. AGE was de eerste, die in 1998 begon met het aanbieden van foto’s via het Internet. Daarvoor bouwde AGE zijn eigen software, dat zij nu via het THP platform aan conculega’s ter beschikking stellen. Tegenwoordig biedt AGE RM, RF en LBRB licenties, verdeeld over meerdere collecties en fotografie, video en illustraties, gemaakt door hun een fotografen en “in distributie” voor anderen. Absoluut een must om zelf eens te ontdekken wat AGE in huis heeft!
Recente ontwikkelingen laten zien, dat de ‘ouderwetse’ analoge fotografie weer helemaal in opkomst is. Impossible Projects met zijn Polaroid camera’s en films, Hipstamatic met zijn filters, en mensen die met echte, analoge films aan het experimenteren zijn. En vervolgens ‘wow-fotografie’ maken.
Net als anderen ben ik a van jongs af aan bezig met films en analoge camera’s. Sinds dat digitaal een vlucht nam, lag dat alleen een beetje stil. Periode aan de Rotterdamse Foto Academie uitgezonderd, maar ‘het’ ineens weer moest om dingen in de vingers te krijgen. Maar al die tijd lag er een flinke verzameling films en negatieven in de opslag. Die zijn weer naar boven gehaald, netjes opnieuw gearchiveerd. Wat betreft de pareltjes, die worden stukje bij beetje gedigitaliseerd.
Hieronder een paar mooie voorbeelden, om te beginnen. ’t Leuke is, dat sommige van deze beelden ook door mochten naar de website van AGE FotoStock, het premium fotoagentschap waarbij ik ben aangesloten. Wil je daar de vorderingen een onderzoeken? Dat kan dan hier!
Een groep freelance journalisten die werken vanuit hun eigen, coöperatieve werkplek in Amsterdam, waar zij teksten schrijve, artikelen, journalistieke bijdragen en meer. Allemaal voor opdrachtgevers, krant, tijdschriften. Eigenlijk is De Cooperatie een Collectief van Journalisten, die toegang hebben tot allerlei diensten en producten die handig zijn in hun werk. Websites, fondsenwerving, een platform om zelf te publiceren (Reporters Online), een betaalportaal en een nieuw kantoor met werkplekken.
EN die moest ik dus in beeld brengen. Guerrilla style fotografie, deze keer, met een bescheiden briefing vooraf, een kleine, mobiele camera, mijn notebook, en een internet-verbinding. Ik ontmoette de opdrachtgever, maakte de beelden die zij hebben wilde, verwerkte die tot iets moois, en stuurde ze door aan mijn opdrachtgever voor gebruik in onderstaande brochure en de website. Hop, klaar voor gebruik. Binnen twee uur was de klus geklaard, inclusief het versturen van de rekening, die heel netjes binnen twee weken werd betaald. Chapeau!
Belangrijk nieuws van CEPIC, het “Center for the Picture Industry in Europe, gisteren op 27 september 2018. Haar gesprekken met Google resulteerden in een nieuw succes voor de foto-industrie.
Citaat: “Op 26 september 2018 lanceerde Google een belangrijke verandering in de manier waarop online foto’s worden getoond: de gegevens van maker en de credits van de foto, zoals die zijn ingevuld in de IPTC of metadata worden vooraan getoond naast de foto zelf in Google Images.
Deze nieuwe ontwikkeling, waarin Google de maker en de beschrijving of caption laat zien, is een hele positieve stap vooruit voor alle makers van content en hun rechthebbenden. Het is zonder meer een goede stap, die laat zien dat foto’s en afbeeldingen geen anonieme objecten zijn die door verre onbekenden zijn gemaakt, maar door een echt persoon die met naam en toenaam is aan te wijzen.
Deze verandering is het resultaat van een aantal bijeenkomsten van Google met belanghebbenden in de Europese foto-industrie. CEPIC wil, als een van de oprichters van IPTC Photo Metadata Group, het correct gebruiken van IPTC meta-informatie promoten bij zijn leden, en hen bewust maken van de beste manieren om metadata zo correct mogelijk te koppelen aan hun visuele content.
Persoonlijk denk ik, dat dit een van de betere resultaten van het laatste jaar is, die CEPIC aan zijn staat van dienst mag bijschrijven. Het sijpelt maar langzaam door, bij Google en zijn publiek, dat foto’s niet behoren tot het publieke domein, maar vaak het resultaat zijn van hard werk en flinke investeringen door fotografen en foto-journalisten. Professionals die vaak afhankelijk zijn van de omzet die zij m.b.v. het Internet weten binnen te halen door de verkoop van licenties op auteursrechtelijk beschermd werk.
Link naar de Google Blog Post, met een uitleg over deze nieuwe ontwikkelingen.
Vorige week was ik, als evenementenfotograaf, gevraagd te fotograferen op het congres: “Ports and the City” in Nijmegen. Een tweedaagse opdracht vanuit Acquire Publishing. Het ging voornamelijk over de binnenvaart, schepen, binnenhavens, containers en logistiek. De conferentie was georganiseerd door het Nijmegen European Green Capital 2018 and the Smart and Healthy City Programme van het Nederlandse Ministerie voor Infrastructuur & Water Management. Het resultaat van mijn werk, een mooie reportages staat sinds vandaag online bij de opdrachtgever.
(Engelstalig Artikel) Photography dinosaur Kodak steps into a hype with a new, crypto currency: the KokakCoin … It gets around in the industry, raising all kinds of questions …
Kodak will create an encrypted, digital ledger of rights ownership for photographers to register both new and archive work that they can then license within the platform. With KodakCoin, participating photographers are invited to take part in a new economy for photography, receive payment for licensing their work immediately upon sale, and for both professional and amateur photographers, sell their work confidently on a secure blockchain platform. KODAKOne platform provides continual web crawling in order to monitor and protect the IP of the images registered in the KODAKOne system. Where unlicensed usage of images is detected, the KODAKOne platform can efficiently manage the post-licensing process in order to reward photographers. Kodak CEO Jeff Clarke stated: “For many in the tech industry, ‘blockchain’ and ‘cryptocurrency’ are hot buzzwords, but for photographers who’ve long struggled to assert control over their work and how it’s used, these buzzwords are the keys to solving what felt like an unsolvable problem.”
Kodak claims, that the platform will offer:
Still a lot has to be explained about this initiative. What is a Kodak Coin worth in terms or Euro’s? Will it be continually fluctuating? Will the value change between the time the customer makes a payment and the time the photographer uses it to actually buy something? How does the photographer buy groceries with a Kodak Coin? Will photographers only be able to transact business with others who are willing to accept Kodak Coins for the products and services they provide? How will usage fees be established? Will there be a schedule of fees for certain uses? Will photographers have to accept those fees or not participate? Will the licensing be RF or RM? Will each photographer be able to set his own fees? Will there need to be direct communication between the photographer and the buyer for most sales and, if so, how will that inhibit sales given the current ways image licensing is conducted?
And a few more questions: what percentage will KodakOne take of sales? They will have to get something for the service they are providing and presumably a lot considering how hot investors think this investment is. (Kodak shares rocketed up more than 120 per cent on news of the KodakCoin’s release.) How will KodakOne get a significant, diverse collection of the images that are in demand? Why would any photographer give their images to KodakOne exclusively? Big risk. If they put their images with KodakOne non-exclusively then the only sales KodakOne will record are the sales made through KodakOne. Potentially, there will be a huge number of other legal uses out there that Kodak can’t track including all the uses made worldwide prior to actually launching KodakOne. In order to do any legal enforcement, they will have to come back to the photographer to determine if the use was authorized or not. How will this marketplace get instant credibility and attention from image buyers? Getty Images, Shutterstock and Adobe Stock currently control 65% to 70% of the worldwide market. Why will customer suddenly switch to Kodak?
My personal and favorite question: “Do I need to switch from my present agencies, and license all of my images (made in the past ten years or so) through Kodak Coin? Thing is: we’re all going to have to learn about cryptocurrencies and blockchains. And it’s worth to stay on top of this new development. However, it’s way to soon to make final decisions. For now I am curious on how Kodak implements this idea, and how existing industry adapts to this new development.
Een ontmoeting tijdens een wandeling door Brussel: een jonge Roma vrouw uit Zuid-Oost Europa met haar zogende baby op de arm. Een bevolkings-groep die zich lieve niet laat fotograferen, want de anonimiteit lijkt hen aantrekkelijker. Bedelen vaak op straat en zijn daar best bedreven in, moet ik erkennen. Toch lukte ’t me, om haar “op de plaat” te krijgen. Tegen een kleine vergoeding achteraf. Resulteerde in een publicatie in De Groene, als illustratie bij een artikel over de Brusselse wijk St. Joost.
Beeld gebruiken zonder toestemming, zonder betaling en zonder het geven van credits aan de maker. Dat kan binnen Europa, als je maar het juiste digitale handigheidje gebruikt: embedden. Makers en aanbieders van beeld leggen zich niet neer bij deze maas in de wet. Dit zijn geen mastodonten die niet met hun tijd meegaan: hier loopt de wetgeving juist achter de feiten aan.
Embedden
Embedden, ook wel hotlinking, inline linking of framing genoemd, is een manier om content die op één plek gehost is én blijft op verschillende plaatsen zichtbaar te maken. Door middel van een link naar de oorspronkelijke website kan beeld, maar ook tekst of video, op een andere website worden getoond.
De geëmbedde content werkt als een naadloos ingelast venster naar de website waar het wordt gehost: het lijkt onderdeel uit te maken van de content van een website, maar wordt iedere keer opgevraagd en geladen via de website waar de content gehost wordt. In 2014 is door het Hof van Justitie van de Europese Unie geoordeeld dat het embedden van content geen schending van het auteursrecht is1.
Embedden zonder toestemming is legaal
Normaal gesproken heeft de maker van een werk in de zin van de Auteurswet zeggenschap over wat er met zijn werk gebeurd. De maker bepaalt waar zijn werk gepubliceerd wordt en of hieraan kosten zijn verbonden2. Het probleem is dat embedden wettelijk altijd toegestaan is, met en zonder toestemming. Wie content online plaatst, heeft geen juridische mogelijkheden om het tegen te gaan.
De technische details rond het embedden van content hebben een enorme impact op de juridische kant ervan. Embedden werkt als een link naar het origineel. Kopiëren of downloaden is niet nodig bij deze techniek. Er ontstaat geen (illegale) kopie. De content wordt niet opnieuw gepubliceerd: je ziet immers het origineel. Door via andere websites door middel van embedden naar het origineel te linken, wordt strikt genomen alleen de zichtbaarheid van het origineel vergroot. Dit heeft geleid tot de conclusie dat embedden niet in strijd is met de wet en dus mág. Ook zonder toestemming.
Photo: Javier Larrea / AGE FotoStock
Waarom embedden zonder toestemming niet legaal zou moeten zijn
Geëmbed beeld wordt op precies dezelfde manier gebruikt als aangekocht beeld. Daar wringt de schoen. Je kunt wel beargumenteren dat het niet écht op een andere website staat, zoals in voornoemde jurisprudentie is gebeurd, maar het is er wél zichtbaar. En met reden. Dat beeld is natuurlijk niet willekeurig gekozen, maar is juist functioneel en van meerwaarde voor de webpagina waar het geëmbed wordt. Het beeld wordt gebruikt voor eigen gewin, zonder toestemming of vermelding van credits en zonder vergoeding. Wat makers, beeldbanken en stockfotobureaus betreft is embedden daarom vergelijkbaar met illegaal kopiëren: het blijft voor hen een kwestie van beeldgebruik zonder toestemming met daaraan gekoppeld inkomensverlies.
Er is met het expliciet toestaan van het embedden van content een situatie ontstaan die niet in de geest van het auteursrecht is; het is een fors hiaat in de bescherming van de rechten van de makers. Embedden is een legale oplossing met illegale trekjes: het is legaal beeld jatten.
Embedden en diefstal van bandbreedte
Embedden gaat om meer dan auteursrechten. De content die geëmbed is, wordt niet gekopieerd, maar steeds opnieuw via de website waar het gehost is opgevraagd en geladen. Het opvragen en laden van webcontent kost bandbreedte. Het extra bandbreedteverbruik door embedden komt voor rekening van de website(-eigenaar) waar het origineel is gehost. Bij de meeste websites is het bandbreedteverbruik gelimiteerd. Als deze limiet door geëmbedde content wordt overschreden, krijgt de website-eigenaar waar de originele content is gehost letterlijk de rekening gepresenteerd, of riskeert dat de website uit de lucht wordt gehaald. Zo kan het gebeuren dat de maker geld moet toeleggen op het ongevraagde gebruik van zijn werk; een bizar neveneffect van de Europese wetgeving rond embedden.
Het onderscheid tussen embedden met en zonder toestemming is belangrijk. Een partij als YouTube biedt de optie van embedden bewust en expliciet aan. YouTube begrijpt dat zware videobestanden een aanslag vormen op de laadtijd van een webpagina en het bandbreedteverbruik van de website waar deze worden gehost. Om de verspreiding van video (met reclame) aantrekkelijk te maken, is hun website ingericht op embedden en kan deze het bijbehorende bandbreedteverbruik verwerken. Een gemiddelde website is in vergelijking met een online zwaargewicht als YouTube maar een dwerg en loopt daardoor veel eerder tegen de grenzen aan van het aan de website verbonden maximale bandbreedteverbruik.
Ongeautoriseerd beeldgebruik: geen kleinigheidje
Ongeautoriseerd gebruik van beeld dat voor verkoop is bedoeld, loopt al lang de spuigaten uit. Neem het voorbeeld hieronder: de afbeelding is op 21.000.000 plaatsen online zichtbaar en toch maar 4 keer verkocht. De verhoudingen zijn compleet zoek.
Uiteraard neemt Google in dit resultatenoverzicht ook de officiële kanalen waar het beeld wordt aangeboden als treffers mee, maar dat is met enkele tientallen legitieme treffers verwaarloosbaar op dit aantal.
Deze casus staat niet op zichzelf. Fotografen, beeldbanken, stockfotobureaus: het overkomt iedere maker of aanbieder van beeld. Een eventueel watermerk wordt omzeild door de afbeelding dusdanig klein weer te geven dat het vrijwel wegvalt. Bedenk hierbij dat een beeldbank miljoenen afbeeldingen bevat. Het inkomensverlies is gigantisch.
Embedden vormt hierin een sluipend fenomeen. Het is lange tijd onder de radar gebleven, verstopt tussen een enorme lijst van treffers, want waar begin je met uitzoeken en het aanpakken van ongeoorloofd online gebruik als je per beeld tientallen tot uitschieters van miljoenen treffers online vindt? Harde cijfers met betrekking tot het aandeel van embedden ontbreken op dit moment nog. Toch is het juist nu tijd voor actie. De branche staat al dusdanig onder druk dat het zich niet nog meer ongeautoriseerd gebruik van beeld kan permitteren, maar dat zit er wel aan te komen.
Embedden is een groeiend probleem
Vincent van den Eijnde, directeur van Pictoright, auteursrechtenorganisatie voor visuele makers in Nederland, heeft de indruk dat embedden op dit moment nog vooral een latent probleem is: “Mensen lopen nu nog achter de juridische feiten aan. Als dit echt bekend wordt, dan wordt de schade heel snel heel erg groot.”
De inschatting van Van den Eijnde lijkt reëel. Ook zonder cijfers is het een veilige inschatting dat de honger naar ‘gratis’ beeld onder veelgebruikers zoals bloggers nog vooral wordt gestild met afbeeldingen met een creative commons licentie en illegale downloads, afhankelijk van de mate van kennis van en respect voor het auteursrecht. Wie nu online zoekt op rechtenvrij of gratis beeldmateriaal komt primair nog uit op informatie over het publieke domein en het auteursrecht. Zodra op dergelijke zoekvragen informatie over embedden bij de bovenste zoekresultaten belandt, zal het pas echt een enorme vlucht nemen.
De techniek van embedden is niet nieuw, maar was eens een technische handigheid waarmee vooral webbouwers bekend waren. Door de aandacht voor de eerder genoemde uitspraken van het Hof van Justitie van de Europese Unie sijpelt kennis van het fenomeen langzaam door, tezamen met het besef dat het is toegestaan. Dat door middel van embedden voortaan in een veel grotere vijver legaal gevist kan worden naar beeld, vormt vanzelfsprekend een enorme prikkel om de techniek toe te passen: dit is een groeiscenario in wording. En iedereen kan het: een instructie waarin stap voor stap wordt uitgelegd hoe je beeld embedt kan zo van het internet worden geplukt.
De gevolgen van ongeautoriseerd beeldgebruik
Makers en verkopers van beeld hebben er al een kluif aan om illegaal downloaden, kopiëren en verspreiden van hun werk bij te houden en aan te pakken. Nu komt hier het embedden van beeld bij, wat bovendien niet juridisch aangepakt kan worden.
Beeld dat al ‘overal’ zichtbaar is, is minder waardevol voor potentiële klanten. Hele portfolio’s en catalogi zijn op deze manier door ongeautoriseerd gebruik van beeld aan inflatie onderhevig.
Werk dat op steeds grotere schaal niet wordt betaald, leidt tot groeiende financiële schade en uiteindelijk tot een verschraling van het aanbod. Het is immers niet vol te houden om onbedoeld met cadeautjes te blijven strooien en te blijven investeren in het maken van kwalitatief hoogwaardig beeld. Het investeringsaspect wordt bij beeld vaak over het hoofd gezien of gebagatelliseerd. De realiteit is dat een fotograaf met kostbaar materiaal werkt, reiskosten maakt en vele arbeidsuren in het maken van beeld steekt. Aan die ene foto die het publiek te zien krijgt, is een heel proces vooraf gegaan. Als het doorlopen van dit proces niet meer rendabel is, houdt het voor veel fotografen op en vervolgens ook voor beeldbanken en stockfotobureaus.
Makers van beeld staan met hun rug tegen de muur
“Dan moet je je werk maar niet online zetten.” Als makers van beeld een euro zouden krijgen voor elke keer dat ze dat horen. Het is natuurlijk een non-argument. Iedere zichzelf respecterende ondernemer is vandaag de dag online te vinden en toont (voorbeelden van) het portfolio. De markt is visueel ingesteld: woorden zet je kracht bij met beeld. De bakker omschrijft daarom niet alleen zijn assortiment, maar maakt je ook lekker met afbeeldingen. Een kledingmerk laat zien welke look je met hun collectie kunt creëren. Fotografen laten beeld zien om aan te geven wat ze kunnen bieden. Zo doe je tegenwoordig zaken.
Online vindbaarheid is daarbij essentieel. Om in zoekmachines gevonden te worden (SEO) én klanten binnen te halen, moet je sterke content online plaatsen en regelmatig aanvullen en/of vernieuwen. Een fotograaf kan er niet omheen om werk van hoge kwaliteit online te plaatsen. Beeldbanken werken bovendien als een webwinkel en hebben geen andere keuze dan hun volledige aanbod te tonen.
Technische ontwikkelingen vs. wetgeving
Makers, beeldbanken en stockfotobureaus zijn door de eerder genoemde uitspraken van het Hof van Justitie van de Europese Unie ontegenzeggelijk op achterstand gezet, maar wat hen betreft is het laatste woord nog niet over de rechtmatigheid van embedden gezegd. De focus heeft in de bestaande jurisprudentie gelegen op technische details, waarbij kort gezegd geredeneerd is dat bij embedden geen sprake is van een nieuwe publicatie. De contouren van de gevolgen van het toenemende embedden van beeld tekenen zich steeds duidelijker af. De discussie draait nu dan ook om de vraag of de uitwerking van embedden voor makers van beeld te verenigen valt met het auteursrecht.
Techniek ontwikkelt zich razendsnel, de wetgeving langzamer, maar is uiteindelijk niet in steen gehouwen. Brancheorganisaties als European Visual Artists (EVA) en Centre of the Picture Industry (CEPIC) richten daarom hun pijlen op het Europees Parlement om de nadelen van embedden voor de branche onder de aandacht te brengen, zeker nu er nieuwe Europese richtlijnen rond auteursrecht in de maak zijn.
Sylvie Fodor, directeur van CEPIC, licht toe dat verschillende afgevaardigden met een goed begrip van auteursrechtkwesties door een achtergrond in journalistiek of de culturele sector al zijn overtuigd van de negatieve gevolgen van het toestaan van het embedden van beeld. Er zijn verder al enkele inhoudelijk bemoedigende amendementen naar voren gebracht die ook zouden toezien op embedden. Ook CEPIC heeft tijdens een officiële openbare zitting van de Commissie juridische zaken (JURI) haar zienswijze op de nieuwe ontwerprichtlijnen rond auteursrecht gegeven en suggesties voor aanpassingen aangedragen. Fodor houdt het erop dat er een kleine kans bestaat op aanpassing van de wetgeving binnen de huidige onderhandelingen met betrekking tot auteursrecht in ‘Brussel’.
Beeld beschermen tegen embedden
Op dit moment is de enige troef tegen embedden het afschermen van content. Content beschermen tegen embedden kan met .htaccess. Op deze manier kan het embedden van beeld geblokkeerd worden of met een redirect een alternatieve afbeelding worden getoond (switcheroo). Zo kan bijvoorbeeld een afbeelding worden getoond waarin wordt aangegeven dat geen prijs wordt gesteld op embedden. Je eigen website blijft intact en toont de juiste afbeelding.
Maar als je het aan makers van beeld vraagt, is dat niet de bescherming die ze primair zoeken. Wat hen betreft mist er een verbod op embedden zonder toestemming door het gelijk te stellen aan illegaal kopiëren en downloaden. Uiteindelijk is het effect van het ongeautoriseerd embedden van beeld hetzelfde als van illegaal kopiëren en downloaden: het beeld wordt getoond waar het – zonder betaling of expliciete toestemming – anders nooit getoond had mogen worden met alle financiële schade van dien.
1 Uitspraken van het Hof van Justitie van de Europese Unie:
Nils Svensson e.a. tegen Retriever Sverige AB
BestWater International GmbH tegen Michael Mebes en Stefan Potsch
2 Toelichting op het auteursrecht
