An image from a photo book I got during the 1990’s: a portrait taken by Billy Name during the 1960’s inside Andy Warhol’s Factory. An unidentified young woman, probably an actress to be, who came in for a casting. Sat down on a stool, got the instruction not to move for one hour while analog film was recording and that’s it. Just one light from the right, dark background and her. One of the inspiring photo’s from history that are still an example. (Scanned on an Epson Flatbed)
‘t Is nogal een dingetje in de maatschappelijke discussie de laatste tijd: de uitstoot van CO2 en Broeikasgassen. Klimaatverandering wordt langzaam aan heel erg merkbaar door stijgende temperaturen, smeltende ijskappen en extreem weer. Toch gebruiken we met z’n allen steeds meer elektriciteit. Die toch maar ergens gemaakt moet worden. In Nederland staan er daarom elektriciteitscentrales; van die fabrieken met een hele grote ketel (boiler) en een flinke generator. De stoom uit die ketel laat die generator spinnen en draaien, en hop: onze Tesla kan weer 600 kilometer rijden. Is wel wat voor nodig, al die elektriciteit uit ‘t stopcontact. Bergen CO2 producerende steenkolen, vaak uit Columbia, want daar op dit moment ‘t goedkoopst. Wordt met boten en schepen hierin gevaren, uitgeladen en dan begint ‘t fikkie stoken. Worden wel steeds minder, die steenkolen. Bio Massa is het grote toverwoord. De Amer Centrale moet in 2025 helemaal over zijn op spulletjes die minder van die rommel de atmosfeer injagen. Een heel proces waar RWE – Essent nog wel een paar jaar mee aan de bak moet. Doen ze ook nu al, driftig bijbouwen is het dingetje. Intussen draait die generator gewoon lekker door. Kunnen wij fijn onze Tesla blijven rijden. – Reportage gemaakt voor AGE FotoStock, waar je de beelden uit deze serie (en meer) kunt downloaden voor gebruik in publicaties. Let wel een beetje op: foto’s zijn niet gratis!
Oké, even een misverstandje rechtzetten. Veel mensen kennen mij als een Portret & Reportage Fotograaf, die het liefst werkt met … Mensen … Klopt, want mensen hebben vaak een groter en interessanter verhaal te vertellen, dan, zeg: een tomaat. Toch kan ook Food Fotografie hele mooie foto’s opleveren. Reden dat ik er ook regelmatig mee experimenteer. Voor Meero in Parijs zet ik die vaardigheid zelfs in voor hun klanten. Zo af en toe. Want die klanten hebben dan weer een restaurant, en restaurants zijn booming. Dus wordt er fotografie gevraagd. Je wilt er maar bij zijn. Ik wel! Bon Appetit!
Vorig jaar, op 28 september, schreef ik hier eens artikeltje over Google Images. Naar aanleiding van gesprekken met CEPIC, The European Centre for the Picture Industry, begon Google Images met het tonen van metadata naast de foto’s in hun zoekresultaten. Dit jaar, vlak na het CEPIC Congres 2019 in Parijs, ontdekte ik een nieuwe, positieve stap, die Google heeft gezet: nu wordt ook helder en duidelijk de website van de fotograaf weergegeven. Dit is een volgende, positieve stap, in de manier waarop professionele fotografie wordt weergegeven in zoekresultaten.
Werd er tot nu toe, nogal eens gezegd: “We wisten niet wie de fotograaf was, dus konden wie die ook niet benaderen om toestemming of naamsvermelding.” Dat excuus is nu (hoop ik) verleden tijd. Kwestie van klikken op de link onder of naast de foto, en je komt uit op zijn of haar website met contactinformatie. En dan is een e-mail naar de fotograaf natuurlijk zo gestuurd.
Intussen blijft CEPIC met Google Images in gesprek over verdere verbeteringen in het weergeven van professionele fotografie en andere, auteursrechtelijk beschermde afbeeldingen, in hun zoekresultaten.
World Wide Web, The Internet. Eindelijk is Google Afbeeldingen foto’s in hun zoekresultaten op de juiste manier aan het weergeven; zij laten nu de website van de maker en auteursrechthebbende zien, onder of naast de betreffende foto. je kunt dus meteen doorklikken en de fotograaf benaderen, als je de foto wilt gebruiken in een publicatie.
Een watermerk in een afbeelding op internet. Door velen lelijk gevonden en een reden om die foto dan maar niet te gebruiken in een website of publicatie. Daar kan ik me alles bij voorstellen, want zo’n watermerk in een foto is ook lelijk. Eerlijk gezegd is dat ook precies de bedoeling, dat die foto om dat lelijke watermerk niet gebruikt wordt.
Even voor de helderheid; professionele fotografen zetten zo’n foto op internet, omdat ze hopen dat die foto gaat verkopen. En vaak is dat ook zo, want het internet is hun verkoopkanaal, hun online winkel. Daar verdienen zij hun inkomen mee. Wat dus zij eigenlijk willen, is dat diegene die de foto gaat gebruiken zich registreert op de website waar de foto te koop wordt aangeboden, en dan betaalt voor de licentie. Vaak gaat dan de helft van dat bedrag door naar de fotograaf. En bij meerdere verkopen kan die fotograaf dan weer zijn huur betalen. En nieuwe foto’s maken.
Het komt steeds meer voor, dat ik foto’s terug vind op een website (vaak een blog) met het watermerk er nog in. Mij zegt dat, dat de maker van die website de foto’s lukraak ergens vandaan heeft geplukt. Hop, van de ene website rechtstreeks naar de andere, en dan publiceren maar. Volgens mij doet dat de ontvangende website geen goed, want bewust lelijk gemaakte foto’s op een website gebruiken, maakt volgens mij ook die website heel erg lelijk. En waarom wil je dat eigenlijk: een lelijke website maken? Bijkomend dingetje is, dat de fotograaf ook nog eens inkomsten misloopt, al is het maar een paar Euro per foto. Want opgeteld kan ‘t wel wat worden, al de verkopen bij elkaar. Met al die gewatermerkite foto’s verdient de fotograaf minder, dan dat hij zou kunnen. Alsof je met een brood onder de arm zonder te betalen de supermarkt uitloopt.
Een watermerk in een foto is bedoelt als een duidelijk signaal: je kunt deze foto niet gratis gebruiken omdat je hem “toevallig” op internet bent tegen gekomen. Het zegt: “Deze foto moet je afrekenen, voordat je de winkel uitloop!”. Net als ieder ander ding, dat door een ander is gemaakt en dat jij voor jouw doeleinden wilt gebruiken. Dus, ben eens sportief, doe het juiste, en trek de betaalpas! Echt, je gaat heus niet failliet van die twee of drie foto’s. Geloof me!
Bovenstaande foto’s zijn gevonden op verschillende websites m.b.t. de zoek-technologie van Copytrack GMbH, Berlijn. Voor auteursrechthebbenden (heel vaak professionele fotografen) zoeken zij het internet af naar foto’s die onrechtmatig in gebruik zijn bij derden. Hierna krijgen de eigenaren van die website een ‘licentievoorstel’, waarmee zij het gebruik legaal kunnen maken en extra kosten kunnen voorkomen.
Een verzameling Covers van Activa Magazine, het ledenblad van NOAB, de Nederlandse orde van Administratiebureau en Belastingdeskundigen. Komt vijf keer per jaar uit en bevat interviews, nieuws en artikelen m.b.t. fiscale en financiële ontwikkelingen, wetgeving en accountancy. Portretten van hoogleraren, politici, juristen, accountants en ondernemers gemaakt in opdracht van de redactie. 
De Limburger Magazine: Geld & Meer
Over Dries Coppelmans & Ilona van Berkel. Hoe zij omgaan met hun budget.
Foto: Guido Koppes, juni 2019
Recentelijk leverde ik een serie van twintig foto’s uit mijn archief aan de Corporate Communicatie & PR afdeling van Contour De Twern, een welzijnsorganisatie die o.a. actief is in de regio Tilburg. De foto’s werden gebruikt voor een publiekscampagne, waarin aandacht gevraagd werd voor persoonlijke issues, zoals eenzaamheid en hoe zij kunnen helpen met deze omstandigheden om te gaan.
Caption: Een dinerbord met Portabello Risotto met Kaas en Brood.
Sinds een tijdje experimenteer ik met food-fotografie, toch wel een heel eigen specialisatie. Een kunst, zeggen sommigen. Voor Meero, een Franse Start Up die de fotografie met AI (Kunstmatige Intelligentie) wil veranderen. Hierbij worden fotoproducties sterk geautomatiseerd en de gehele nabewerking van foto’s overgenomen door computers en software. Binnen het concept van Meero betekent dit, dat fotoproducties sterk gestandaardiseerd zijn: iedere shoot met een vast thema (bijvoorbeeld: de fotografie van voedsel) ziet er hetzelfde uit. Natuurlijk wel een manier om de kosten voor de klant te drukken, want vaak is de fotograaf maar een half uurtje bezig. En dan hop! Foto’s doorsturen, Meero doet de rest automatisch. Daar kun je natuurlijk een mening over hebben; verlies van omzet en creativiteit en ga zo maar door. Maar volgens mij is het wel een trend in de fotografie: beeld hoeft niet meer uniek te zijn en ‘t moet passen binnen het vaak krappe budget van de opdrachtgever. En met al die nieuwe technologie op Internet lukt dat steeds beter. Je kunt er voor kiezen, om daar niet in mee te gaan. Of wel, natuurlijk. Wat zou jij doen?
Niet iedereen realiseert zich, dat er meer stockfotografie agentschappen en w websites zijn, dan ShutterStock, iStock, Adobe Stock & Dreamtime met gewoonlijk goedkoop, slechte tot middelmatige kwaliteit. Er is beters te krijgen. Het in Barcelona, Catalonia gevestigde AGE FotoStock is is daar een van. Begonnen in pakweg 1973 meteen een van de oudere onder de stockfotografie bedrijven. AGE was de eerste, die in 1998 begon met het aanbieden van foto’s via het Internet. Daarvoor bouwde AGE zijn eigen software, dat zij nu via het THP platform aan conculega’s ter beschikking stellen. Tegenwoordig biedt AGE RM, RF en LBRB licenties, verdeeld over meerdere collecties en fotografie, video en illustraties, gemaakt door hun een fotografen en “in distributie” voor anderen. Absoluut een must om zelf eens te ontdekken wat AGE in huis heeft!
